Gökyüzü lezzetli gözüküyor (!). Bu fotoğraf geçen hafta İsveç, Östersund’da Göran Strand tarafından çekildi. Yerden göğe yükselen bir mantarı andırıyormuş gibi olan yeşil auroralar, ışığın atmosferdeki oksijenle etkileşmesinden kaynaklanmaktadır. Oksijen yeşilin yanında kırmızı auroralar da verebilmektedir. İyonlaşmış nitrojen varsa atmosferde mavi auroralar görürsünüz. Yukarıda ise görkemli Samanyolu galaksisinin soldan sağa uzanışını görmekteyiz.
ESO’nun Şili’de bulunan Paranal Gözlemevi’ndeki MPG/ESO 2.2-metre teleskopu ile alınan bu renkli yeni görüntüde NGC 3590 yıldız kümesi görülmektedir. Buradaki yıldızlar karanlık toz parçalarından ve parlayan zengin gaz bulutların danoluşan dikkat çekici manzarının önünde ışıldamaktadırlar. Bu küçük yıldızsal kümelenme gökbilimcilere bu yıldızların nasıl oluşup evrimleştikleri hakkında ipuçları sağlamaktadır — aynı zamanda kendi gökadamızın fırıldak benzeri kollarının yapısı hakkında da bazı işaretler.
NGC 3590 yıldızlardan oluşan küçük bir açık küme olup Dünya’dan yaklaşık 7500 ışık-yılı uzaklıktadır ve Karina takımyıldızı doğrultusunda bulunmaktadır. Birbirlerine kütleçekim etkisiyle zayıf bir şekilde bağlı düzinelerce yıldıza sahiptir ve yaklaşık olarak 35 milyon yıl yaşındadır.
Küme sadece sevimli değil, ayrıca gökbilimciler için de çok kullanışlı. Bu özel küme üzerinde çalışarak — ve yakınındaki diğerlerini — gökbilimciler, gökadamız Samanyolu’nun sarmal diskine ait özellikleri keşfedebilirler. NGC 3590 gökadamızdaki yerimizden görülebilen bir sarmal kol üzerindeki en büyük tekil parça içinde bulunmaktadır: sarmal Karina bölgesi.
Yemek hapları bilim kurgunun en temel konseptidir her zaman. Ama bizim galaksimiz için gerçek olabilir. Galaksiler aslında yıldız üretim fabrikalarıdır. Bizim galaksimiz 8 milyar yıldır yıldız üretiyor. Peki bunun kaynağını nasıl temin ediyor?
Yaşlı yıldızlar öldüğünde gazlarının bir miktarı yıldızlararası uzaya dağılır ama büyük çoğunluğu geride kalan uzun ömürlü cüce yıldızda (beyaz cüce, nötron yıldızı, kara delik) bulunur. Dolasıyla galaksimizin yıldız üretim malzemesini yenilemesi gerekmektedir.
Astronomlar galaksiler arası uzayda bulunan gazlar ile bu açığın kapatıldığını düşünüyorlar. Fakat bir problem var.
Yıldızlararası uzayda yolculuk etmek için uzay aracı üretmektense güneşin kendisini taşımak daha yararlı olabilir. Bu sayede gezegenimiz dahil tüm her şeyimizi de taşımış oluruz. Bazı araştırmacılar çok ileri bir medeniyetin (Medeniyet seviyeleri ile ilgili yazıma buraya tıklayarak ulaşabilirsiniz.)böyle bir işlem yapıyorsa bunu gözlemlemiş olabildiğimizi ya da gözlemleyebileceğimizi iddia ediyor. Bundan önce bir yıldızı nasıl taşırız?
NASA, ESA, S. Baum ve C. O’Dea (RIT), R. Perley ve W. Cotton (NRAO/AUI/NSF), ve Hubble Heritage Takımı (STScI/AURA)
Bu resimdeki eliptik bir galaksi olan Herkül A (Orjinal ismi 3C 348) galaksisi. Onu farklı kılan şey ise yaydığı radyo dalgaları. Bu galaksi güneşimizden 1 milyon kez daha fazla rado dalgası yayıyor ve Herkül takım yıldızı bölgesinde en göze çarpan obje oluyor (Tabi ki radgo dalgaları ile gözlemlendiğinde). Resimde merkezdeki beyaz bölge galaksinin kendisi ve gözle görülebilen alanı. İki uçtaki kırmızı bölge ise galaksinin merkezindeki süper kara deliğin oluşturduğu radyo dalgaları.
Resim Arnie Rosner tarafından çekilmiştir. Daha fazla bilgi için; W. B. Latter (SIRTF /Caltech) et al., NICMOS, HST, NASA.
NGC 7027 galaksimizde bilinen en genç ve en parlak gezegenimsi bulutsudur. İlginç bir şekilde oldukça küçükdür. Bulutsunun genişliği 1,5 AU(Astronomik birim; Dünya ile güneş arasındaki mesafe 149 milyon km)dan fazla değildir. Çoğu gezegenimsi nebula ortalama 1 ışık yılı genişliğinde olur.